இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தில் ஆர்.எஸ்.எஸ்-ம் இந்து மகாசபையும் எந்தப் பங்கும் வகிக்கவில்லை

இன்று தங்களை மிகத் தீவிரமான தேசியவாதிகள் என்று கூறிக்கொள்ளும் அரசியல் சக்திகள், பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ ஆட்சிக்கு எதிராக இந்தியாவின் உண்மையான சுதந்திரப் போராட்டம் நடந்தபோது அதில் எந்தப் பங்கும் வகிக்கவில்லை என்பது உண்மையில் ஒரு முரண்நகையாகும். ராஷ்ட்ரிய ஸ்வயம்சேவக் சங்கத்தின் (ஆர்.எஸ்.எஸ்) சித்தாந்தவாதியும் தலைவருமான எம்.எஸ். கோல்வால்கர், பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு தேசியவாதத்தை பிற்போக்குத்தனமான செயல் என்று கூறும் அளவிற்குச் சென்றார்: 

“பிராந்திய தேசியம், பொது ஆபத்து ஆகிய கோட்பாடுகள் தேசம் பற்றிய கருத்துக்கு அடிப்படையாக அமைந்துள்ளன. அவை நமது உண்மையான இந்து தேசியத்தின் உள்ளடக்கத்தை நம்மிடமிருந்து பறித்துவிட்டன. பல சுதந்திர இயக்கங்களை பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு இயக்கங்களாக மாற்றின. பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு என்பதே தேசபக்தியாகவும் தேசியவாதத்திற்கு சமமாகவும் பார்க்கப்படுகிறது. இந்த பார்வை, சுதந்திர இயக்கத்தின் முழுப் போக்கு, அதன் தலைவர்கள் மற்றும் பொது மக்கள் மீது பேரழிவு தரும் விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது. (Bunch of Thoughts, pp. 152–53).

உண்மைகள் பின்வருமாறு: இந்து மகாசபை, ஜன சங்கம் (பின்னர் பாரதிய ஜனதா கட்சி - பாஜக) ஆகியவற்றுக்கு அமைப்பு மற்றும் சித்தாந்த பலத்தை வழங்கிய ஆர்.எஸ்.எஸ், 1925-ல் டாக்டர் கே.பி. ஹெட்கேவரால் நிறுவப்பட்டது. 1925 முதல் 1947 வரையிலான காலகட்டத்தில், காங்கிரஸ் அல்லது வேறு எந்தக் கட்சி அல்லது குழுவால் தொடங்கப்பட்ட எந்தவொரு பிரச்சாரத்திலோ அல்லது இயக்கத்திலோ அது பங்கேற்கவில்லை.

1920-25 காலகட்டத்தில் அகாலி தளம் குருத்வாரா சீர்திருத்தத்திற்காகப் போராடியது போல, ஆர்.எஸ்.எஸ் பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக எந்தவொரு இயக்கத்தையும் சுயமாகத் தொடங்கவில்லை. புரட்சியாளர்களைப் போல பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளைக் கொலை செய்தல் போன்ற எந்த 'நடவடிக்கையிலும்' அவர்கள் ஈடுபடவில்லை; கதர் புரட்சியாளர்களைப் போல ராணுவத்திலும் மக்கள் மத்தியிலும் அதிருப்தியைத் தூண்டவும் இல்லை. தேசியவாதத்தைத் தனது கொள்கையாகக் கூறும் ஒரு அமைப்புக்கு இது உண்மையிலேயே அவசியமானது.

ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் கொள்கை, சுதந்திரப் போராட்டம் என்பது வகுப்புவாதம் அல்லது குறுங்குழுவாத மத தேசியமே தவிர, அது இந்திய தேசியம் அல்ல என்பதை நாம் உணர்ந்தால் இந்த மர்மம் மிக எளிதாகத் தீர்க்கப்படும். எனவே, அதன் முதன்மை நோக்கம், முஸ்லிம் ஆதிக்கத்தின் அச்சுறுத்தலுக்கு எதிராக இந்து சமூகத்தை ஒன்றிணைப்பதாக இருந்தது. அதன் நிறுவனர் ஹெட்கேவர், ஆர்.எஸ்.எஸ்-ஐ நிறுவுவதற்கு முன்பு, நாக்பூரில் காங்கிரஸில் ஒரு நடுத்தர தலைவராக இருந்து, ஒத்துழையாமை இயக்கத்தில் சிறைக்கும் சென்றிருந்தார்.

இத்தாலிக்குச் சென்று முசோலினியைச் சந்தித்து இத்தாலிய பாசிச நிறுவனங்களைப் பற்றிக் கற்று, அவற்றால் பெரிதும் ஈர்க்கப்பட்ட இந்து மகாசபை தலைவர் டாக்டர் பி.எஸ். மூஞ்சேவின் தீவிர ஆதரவாளராக ஹெட்கேவர் இருந்தார். 1923-ல் வெளியிடப்பட்ட (அதற்கு முன்னரே புழக்கத்தில் இருந்த) வி.டி. சாவர்க்கரின் ‘இந்துத்துவா’ கொள்கையாலும் அவர் ஈர்க்கப்பட்டதாக தெரிகிறது. அதில், இந்தியா என்பது இந்துக்களுக்குச் சொந்தமான நிலம் என்றும், யாருடைய புண்ணியபூமி (பித்ருபூமி) இந்தியாவில் உள்ளதோ அவர்களுக்கே உரியது என்றும் சாவர்க்கர் இந்துத்துவாவின் அடிப்படைகளை வரையறுத்தார். இதன் மூலம் முஸ்லிம்கள், கிறிஸ்தவர்கள், இந்த வரையறைக்குள் வரும் மற்றவர்கள் இந்திய தேசத்தின் பகுதியாக இருப்பதிலிருந்து விலக்கப்பட்டனர்.

ஆர்.எஸ்.எஸ் நிறுவப்பட்ட இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, சைமன் கமிஷனுக்கு எதிரான போராட்டங்கள் நாடு முழுவதும் பரவியபோதும், ஆர்.எஸ்.எஸ்-ஐ காண முடியவில்லை. சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு, டிசம்பர் 1929-ல், லாகூரில் நடந்த காங்கிரஸின் ஆண்டு மாநாட்டில், அதன் தலைவராக இருந்த ஜவஹர்லால் நேரு தேசியக் கொடியை ஏற்றி, முழுமையான சுதந்திரத்தை அதன் இலக்காக அறிவித்தார். ஜனவரி 26, 1930-ஐ சுதந்திர தினமாகக் கொண்டாடவும் காங்கிரஸ் முடிவு செய்தது. அன்று ஒவ்வொரு நகரத்திலும் கிராமத்திலும் தேசியக் கொடி ஏற்றப்பட்டு, அனைவரும் தேசிய உறுதிமொழி ஏற்பார்கள் என்றும் அறிவிக்கப்பட்டது.

ஆர்.எஸ்.எஸ் முழுமையான சுதந்திரத்தில் நம்பிக்கை கொண்டிருப்பதால் அது சுதந்திர தினத்தைக் கொண்டாட வேண்டும், ஆனால் அது தேசியக் கொடியான மூவர்ணக் கொடியை ஏற்றாது, மாறாக பகவா கொடியை (காவிக்கொடி) ஏற்றும் என்று ஹெட்கேவர் கூறினார். இது ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் செயல்பாட்டுக்கு சிறந்ததொரு எடுத்துக்காட்டாகும்: தேசியவாதிகள் என்ற தோற்றத்தை அளிப்பது, ஆனால் உண்மையான தேசிய இயக்கத்திலிருந்து விலகி இருப்பது.

இதேபோல், அந்த ஆண்டின் பிற்பகுதியில் சட்ட மறுப்பு இயக்கம் தொடங்கப்பட்டபோது, ஹெட்கேவர் தனி நபராக அதில் சேர முடிவு செய்தார், ஆனால் ஆர்.எஸ்.எஸ் ஒரு அமைப்பாக விலகி இருக்கும் என்று முடிவெடுத்தார். அதன்படி, அவர் ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர் பதவியிலிருந்து விலகினார். அவர் தனது தேசியவாதத் தகுதிகளைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காகவும், அதிகாரப்பூர்வ வாழ்க்கை வரலாற்றின்படி, சிறையில் உள்ள காங்கிரஸ் தொண்டர்களை ஆர்.எஸ்.எஸ்-க்கு ஈர்ப்பதற்காகவும் சிறைக்குச் சென்றார்.

ஹெட்கேவர் பிரிட்டிஷாரை எதிர்ப்பதில் படிப்படியாக ஆர்வம் குறைந்திருந்தார் என்பதற்கும், அவர்களின் ஆட்சியை "தெய்வத்தின் செயல்" என்று விவரித்ததற்கும் சான்றுகள் உள்ளன. 1939-ல் காங்கிரஸ் தலைவர் பதவியை ராஜினாமா செய்திருந்த சுபாஷ் சந்திர போஸைச் சந்திக்க அவர் மறுத்ததும் இதனுடன் ஒத்துப்போகிறது. ஏப்ரல் 1939-ல், ஹெட்கேவரின் பழைய கூட்டாளியான கோபால் முகுந்த் ஹுத்தாரை பம்பாயில் சந்தித்த போஸ், ஹெட்கேவருடன் ஒரு சந்திப்புக்கு ஏற்பாடு செய்யுமாறு கோரினார்.

ஹுத்தார், தியோலாலிக்குச் சென்று, அங்கு ஒரு பணக்காரருடன் தங்கியிருந்த ஹெட்கேவரிடம் இந்தக் கோரிக்கையைத் தெரிவித்தார். டாக்டர் சாஹேப் என்று அழைக்கப்பட்ட ஹெட்கேவர், சில இளம் ஆதரவாளர்களுடன் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்ததால் ஆரோக்கியத்துடன் இருப்பதாகத் தோன்றினாலும் உடல்நிலை சரியில்லை எனக் கூறியதோடு போஸைச் சந்திக்க மறுத்தும்விட்டார் என்று ஹுத்தார் பின்னர் நினைவு கூர்ந்தார். எதிர்பார்த்தபடியே, இந்துத்துவா சின்னங்களின் தேசியவாதத் தகுதிகள் பற்றிய சமீபத்திய கதைகளில் இந்தச் சம்பவம் குறிப்பிடப்படவில்லை.

சுபாஷ் சந்திர போஸ் இந்து மகாசபையை விமர்சித்தார்

மாறாக, 1940-ல் பம்பாயில் அப்போதைய இந்து மகாசபை தலைவரான வி.டி. சாவர்க்கருக்கும் சுபாஷ் போஸுக்கும் இடையே நடந்ததாகக் கூறப்படும் சந்திப்பைச் சுற்றி சமீபத்தில் பெரும் பரபரப்பு உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தியாவை விட்டு வெளியேறி, பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக அச்சு நாடுகளின் உதவியை நாட போஸுக்கு ஆலோசனை வழங்கியவர் சாவர்க்கர்தான் என்றும், சமீபத்தில் போஸ் (மற்றும் பகத் சிங், குதிராம் போஸ்) ஆகியோருக்கு சாவர்க்கரே உத்வேகம் அளித்ததாகவும் கூறப்படுகிறது.

இந்தக் கூற்றுகள் போஸ் மற்றும் புரட்சியாளர்களின் குடும்ப உறுப்பினர்களாலும், மற்ற வர்ணனையாளர்களாலும் கடுமையாக எதிர்க்கப்பட்டுள்ளன. போஸ், இந்து மகாசபையையும், அதனுடன் சாவர்க்கர் கொண்டிருந்த தொடர்பையும் எவ்வளவு கடுமையாக விமர்சித்தார் என்பதைக் காட்ட அவர்கள் பல ஆதாரங்களை மேற்கோள் காட்டியுள்ளனர்.

உண்மை என்னவென்றால், ஜூலை 1940-ல் கைது செய்யப்படுவதற்குச் சற்று முன்பு, போஸ் உண்மையில் சாவர்க்கரையும் ஜின்னாவையும் சந்தித்து பிரிட்டிஷாருக்கு எதிராக கூட்டு முன்னணியை உருவாக்க முயன்றார். ஆனால், அவரது நினைவுக் குறிப்புகளில் (The Story of My Struggle, Part 2) அவர் பதிவு செய்தபடி, ஜின்னா "பிரிட்டிஷாரின் உதவியுடன் தனது பாகிஸ்தான் திட்டத்தை (இந்தியப் பிரிவினை) எப்படி செயல்படுத்துவது என்பது பற்றி மட்டுமே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார்" என்றும், சாவர்க்கர் "சர்வதேசச் சூழலைப் பற்றி அறியாமல், பிரிட்டிஷ்-இந்திய ராணுவத்தில் சேர்ந்து இந்துக்கள் எப்படி ராணுவப் பயிற்சி பெறலாம் என்று மட்டுமே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார்" என்றும் கண்டறிந்தார்.

சாவர்க்கர் தனது சிறைவாசக் காலத்தில் திரைக்குப் பின்னாலிருந்து அரசியல் ரீதியாகச் செயல்பட்டார் என்பது, 1937-ல் கட்டுப்பாடுகளிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட உடனேயே அவர் இந்து மகாசபையின் தலைவராகி, உடல்நலக்குறைவால் பொறுப்பைத் துறக்கும் வரை ஆறு ஆண்டுகள் அந்தப் பதவியில் நீடித்ததிலிருந்து தெரிகிறது. எந்தவொரு பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்புச் செயலிலும் ஈடுபட மாட்டேன் என்ற நிபந்தனையின் பேரிலேயே சாவர்க்கர் அந்தமான் மற்றும் எரவாடா சிறைகளிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டார் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும், மேலும் அந்த வாக்குறுதியைக் காப்பாற்றுவதில் அவர் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார்.

சாவர்க்கரின் இரு தேசக் கோட்பாடு

அவரது பராமரிப்புக்காக அவருக்குப் படியும் வழங்கப்பட்டது. இந்து மகாசபையின் பொறுப்பை ஏற்றவுடன், சாவர்க்கர் இரு தேசக் கோட்பாட்டை முன்வைக்கத் தாமதிக்கவில்லை. இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் இரு தனித்தனி தேசங்கள் என்று அவர் கூறினார், விரைவில் அவரைப் பின்தொடர்ந்த ஜின்னாவிற்கு அவர் முந்திக்கொண்டார். இந்து மகாசபையில் அவர் ஆற்றிய தலைமை உரைகள் முஸ்லிம்-எதிர்ப்பு, காங்கிரஸ்-எதிர்ப்பு மற்றும் காந்தி-எதிர்ப்பு ஆகியவைகளில் மூர்க்கமாக இருந்தன.

இரண்டாம் உலகப் போர் வெடித்தது, மகாசபை மற்றும் ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் நிலைப்பாடுகளைத் தெளிவாக வெளிப்படுத்தியது. இந்திய அரசியல் கருத்துடன் எந்த ஆலோசனையும் இல்லாமல் இந்தியாவைப் போரில் ஒரு தரப்பாக பிரிட்டிஷார் அறிவித்ததற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து, மாகாணங்களில் இருந்த காங்கிரஸ் அமைச்சகங்கள் ராஜினாமா செய்தன. உடனடியாக, வகுப்புவாத சக்திகள் அந்த இடைவெளியை நிரப்பத் துடித்தன. முஸ்லிம் லீக், தனது விசுவாசமான குணத்திற்கு உண்மையாக, அரசாங்கங்களை அமைக்க ஒத்துழைப்பு வழங்கியது.

சளைக்காமல், அப்போதைய இந்து மகாசபைத் தலைவரான சாவர்க்கர், அக்டோபர் 1939-ல் வைஸ்ராயிடம், இந்துக்களும் பிரிட்டிஷாரும் நண்பர்களாக இருக்க வேண்டும் என்றும், காங்கிரஸ் அமைச்சகங்கள் ராஜினாமா செய்தால், இந்து மகாசபை அந்த இடத்தைப் பிடிக்கும் என்ற ஒரு சலுகையையும் வழங்கினார்.

மகாசபையின் தலைவராக சாவர்க்கர், இந்துக்களை 'பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் அனைத்துப் போர் முயற்சிகளிலும் பங்கேற்க' வேண்டுகோள் விடுத்தார், மேலும் இந்தக் கொள்கையை 'ஏகாதிபத்தியத்துடனான ஒத்துழைப்பு' என்று "சில முட்டாள்கள்" கண்டிப்பதைக் கேட்க வேண்டாம் என்றும் கூறினார். அவர் இந்துக்களை இராணுவத்தில் சேருமாறும் அறிவுறுத்தினார். இது அவரது "இந்து மதத்தை ராணுவமயமாக்குங்கள்" என்ற முழக்கத்துடனும், ராணுவத்தில் முஸ்லிம்களின் எண்ணிக்கையைக் குறைக்கும் அவரது குறிக்கோளுடனும் பொருந்தியது. இந்தக் கொள்கையின்படி, இந்து மகாசபை பின்னர் முஸ்லிம் லீக்குடன் கூட்டணி அமைத்து அரசாங்கங்களில் இணைந்தது.

உண்மையில், 1942-ல் காங்கிரஸ் 'வெள்ளையனே வெளியேறு' இயக்கத்தைத் தொடங்கியபோது, சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்களை பிரிட்டிஷார் கொடூரமாக ஒடுக்கிய சமயத்தில், இந்து மகாசபை தலைவரான ஷ்யாமா பிரசாத் முகர்ஜி, வங்காள அரசாங்கத்தில் அமைச்சராக இருந்தார். அந்த அரசாங்கத்தை ஃபஸ்லுல் ஹக் வழிநடத்தினார், அவர்தான் 1940-ல் முஸ்லிம் லீக் மாநாட்டில் பாகிஸ்தான் தீர்மானத்தை முன்மொழிந்தவர்.

உண்மையில், இந்த இயக்கத்தை எதிர்பார்த்து, முகர்ஜி வங்காள ஆளுநருக்கு எழுதிய கடிதத்தில், “காங்கிரஸால் தொடங்கப்படும் எந்தவொரு பரவலான இயக்கத்தையும்... எந்த அரசாங்கமும் எதிர்க்க வேண்டும்” என்றும், “காங்கிரஸின் முயற்சிகள் இருந்தபோதிலும், இந்த இயக்கம் மாகாணத்தில் வேரூன்ற விடக் கூடாது” என்றும் குறிப்பிட்டிருந்தார்.

1940-ல் முஸ்லிம் லீக் பாகிஸ்தானை தனது இலக்காக அறிவித்த பின்னரும், இந்து மகாசபை சிந்து மற்றும் வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணத்தில் முஸ்லிம் லீக்குடன் கூட்டரசாங்கங்களை அமைப்பதில் எந்தத் தயக்கமும் காட்டவில்லை. உண்மையில், சிந்துவில் இந்து மகாசபை கூட்டரசாங்கத்தின் பகுதியாக இருந்தபோது, ஜி.எம். சையத் முன்மொழிந்த "இந்தியாவின் முஸ்லிம்கள் ஒரு தனி தேசம்" என்ற தீர்மானத்தை சிந்து சட்டமன்றம் நிறைவேற்றியது.

இந்து மகாசபை அதற்கு எதிராக வாக்களித்து தோற்றத்தை தக்க வைத்துக் கொண்டது, ஆனால் அரசாங்கத்தை விட்டு வெளியேறும் அளவுக்கு அதிருப்தி அடையவில்லை! சுவாரஸ்யமாக, லீக் மற்றும் மகாசபை ஆகிய இரண்டும் காங்கிரஸை தங்கள் முக்கிய எதிரியாகக் கண்டதோடு பிரிட்டிஷாருடன் நட்பாக இருந்தன – அதே நேரத்தில் தங்களை தேசியவாதிகள் என்றும் கூறிக்கொண்டன; முன்னது முஸ்லிம் தேசியவாதத்தையும், பின்னது இந்து தேசியவாதத்தையும் ஆதரித்தது!

இருப்பினும், உண்மை என்னவென்றால், காலனித்துவ இந்தியாவின் குறிப்பிட்ட சூழலில், முக்கிய தேசியப் போராட்டம் அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் பிரிட்டிஷாருக்கும் எதிராக இருந்தபோது, இவர்களை வகுப்புவாதிகள் மற்றும் விசுவாசிகள் என்று மட்டுமே விவரிக்க முடியும். இந்த விசுவாசமெல்லாம் அவர்களுக்குத் தேர்தல் வெற்றியைப் பெற்றுத்தரவில்லை என்பது வேறு விஷயம். 1946 தேர்தலில் அவர்கள் படுதோல்வி அடைந்தனர், அனைத்து மாகாணங்களையும் சேர்த்து வெறும் மூன்று இடங்களை மட்டுமே வென்றனர்! (1951-52-ல் நடந்த முதல் பொதுத் தேர்தலிலும், அனைத்து இந்து வகுப்புவாதக் கட்சிகளும் 489 இடங்களைக் கொண்ட சபையில் 10 இடங்களை மட்டுமே வெல்ல முடிந்தது.) இந்த முழுமையான அரசியல் ஓரங்கட்டப்படுதலும், இந்துக்கள் உட்பட இந்திய மக்களால் நிராகரிக்கப்பட்டதும் தான், மகாத்மாவின் படுகொலை போன்ற விரக்தியான கோழைத்தனமான செயல்களுக்கு வழிவகுத்திருக்கலாம்.

1930-32-ன் சட்ட மறுப்பு இயக்கம் மிகப்பெரிய மக்கள் போராட்டத்தைப் போலவே, உண்மையான தேசியவாதப் போரான 'வெள்ளையனே வெளியேறு' இயக்கத்திலிருந்தும் ஆர்.எஸ்.எஸ் விலகியே இருந்தது. ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் தேசியவாதப் பேச்சால் ஈர்க்கப்பட்ட தங்கள் இளம் தொண்டர்களிடம், வரவிருக்கும் பெரிய போருக்காகத் தங்கள் ஆற்றலைச் சேமித்து வைக்குமாறு அவர்கள் அறிவுறுத்தினர். ஆர்.எஸ்.எஸ் பற்றிய ஒரு உள்துறைக் குறிப்பு, “1942ல் சங்கத்தின் கூட்டங்களில், பேச்சாளர்கள் உறுப்பினர்களை காங்கிரஸ் இயக்கத்திலிருந்து விலகி இருக்குமாறு வலியுறுத்தினர், மேலும் இந்த அறிவுறுத்தல்கள் பொதுவாகக் கடைப்பிடிக்கப்பட்டன” என்று தெரிவித்தது.

பம்பாய் உள்துறைச் செயலாளர் எச்.வி.ஆர். ஐயங்கார், பிப்ரவரி 16, 1944 அன்று, 'சங்கம் சட்டத்திற்குள் தங்களை மிகவும் கவனமாக வைத்துக் கொண்டது, குறிப்பாக, ஆகஸ்ட் 1942-ல் ஏற்பட்ட குழப்பங்களில் எந்தப் பங்கையும் எடுக்காமல் விலகியிருந்தது' என்று சுட்டிக்காட்டினார்.

இவ்வாறு, இறுதி ஆய்வில், ஒரு அமைப்பாக, ஆர்.எஸ்.எஸ் 1925-1947 காலகட்டத்தில் எந்தவொரு பிரிட்டிஷ் எதிர்ப்பு இயக்கத்திலும் பங்கேற்கவில்லை என்று நாம் கூற வேண்டியுள்ளது.

ஆனால் 1946-ல் வகுப்புவாதச் சூழல் மோசமடைந்தபோது அது திடீரென உயிர்பெற்றது. தெளிவாக, இதுதான் அவர்கள் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த உண்மையான போர். வகுப்புவாத வன்முறை பரவத் தொடங்கியபோது இந்துக்களின் "பாதுகாவலர்களாக" வெளிப்படுவது எளிதாக இருந்தது. சுதந்திரம் மற்றும் பிரிவினைக்கு முன்னும் பின்னும், இந்து மகாசபை மற்றும் ஆர்.எஸ்.எஸ் தலைவர்கள் வெறுப்புணர்வைத் தூண்டும் உரைகளை ஆற்றியதற்கும், அவர்களின் ஆதரவாளர்கள் செய்தித்தாள்களில் அவதூறான உள்ளடக்கத்தை எழுதியதற்கும் போதுமான ஆவணச் சான்றுகள் உள்ளன.

மகாத்மா காந்தி முக்கிய இலக்காக இருந்தார், மேலும் அவர் முஸ்லிம்களைத் திருப்திப்படுத்துபவர் என்று பழிக்கப்பட்டார். ஆகஸ்ட் 14, 1947 தேதியிட்ட 'ஆர்கனைசர்' இதழில் ஷ்யாமா பிரசாத் முகர்ஜி உட்படப் பலர் எழுதிய கட்டுரைகளில், இந்தியாவின் தேசியக் கொடியாக மூவர்ணக்கொடி நிராகரிக்கப்பட்டது. பகவா அல்லது காவிக்கொடி மட்டுமே இந்துக்களால் போற்றப்பட வேண்டிய உண்மையான கொடி என்றும், "மூன்று என்ற வார்த்தையே தீயது, மூன்று வண்ணங்களைக் கொண்ட ஒரு கொடி நிச்சயமாக மிகவும் மோசமான உளவியல் விளைவை ஏற்படுத்தி நாட்டிற்குத் தீங்கு விளைவிக்கும்" என்றும் கூறப்பட்டது.

2002 வரை மூவர்ணக்கொடியை ஏற்றாத ஆர்.எஸ்.எஸ்

அந்த நம்பிக்கைக்கு இணங்க, ஆர்.எஸ்.எஸ் 2002 வரை மூவர்ணக்கொடியை ஏற்றவில்லை. மத்தியில் பாஜக ஆட்சிக்கு வந்ததன் வலுவான அழுத்தங்கள், அந்தப் பழக்கத்தைத் தொடர்வதை சங்கடத்திற்குள்ளாக்கியபோதுதான் இது மாறியது.

காலனித்துவ ஆட்சியிலிருந்து கடுமையாகப் போராடிப் பெற்ற சுதந்திரப் போராட்டத்தை நாம் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, நமக்கு முன் விரியும் பரந்த காட்சியில், இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் தோளோடு தோள் நின்று நடத்திய 1857-ன் மாபெரும் கிளர்ச்சி, தாதாபாய் நௌரோஜி மற்றும் அவரது சமகாலத்தவர்கள் முன்வைத்த செல்வச் சுரண்டல் கோட்பாடு, சுதந்திர இயக்கத்தின் தலைமையகமாக இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் நிறுவப்பட்டது, வங்கம், மகாராஷ்டிரா மற்றும் பஞ்சாபில் மக்களைத் தெருக்களுக்குக் கொண்டு வந்த சுதேசி இயக்கம், மகாத்மா காந்தியின் வருகையுடனான வியத்தகு திருப்பம், ஜாலியன்வாலா பாக் கொடுமைகள், குரு கா பாக் மோர்ச்சாவில் அகாலி ஜாதாக்களின் அமைதியான அகிம்சை, பர்தோலி விவசாயிகளின் அமைதியான வீரம், உப்புச் சத்தியாகிரகத்தின் எதிர்ப்பு, கருணை கோர மறுத்த பகத் சிங் மற்றும் அவரது தோழர்கள் தூக்கிலிடப்பட்டபோது நிலவிய மரண அமைதி, 'வெள்ளையனே வெளியேறு' என்ற எழுச்சியூட்டும் முழக்கம், ஆசாத் ஹிந்த் ஃபவுஜ் மற்றும் செங்கோட்டை வழக்குகள், மற்றும் ஆகஸ்ட் 15, 1947 நள்ளிரவில் இந்தியா தனக்கு விதிக்கப்பட்ட விதியிலிருந்து மீண்டது ஆகியவை அடங்கும்.

இந்த பரந்த வெளியில், இன்று தங்களை தேசியவாதிகள் என்று உரக்கக் கூறும் எவரின் இருப்பையும் தேடினாலும் காண முடிவதில்லை. இந்த அப்பட்டமான நிலை இருந்தபோதிலும், தற்போதைய ஆட்சியாளர்களின் கொள்கைகளிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒரு கொள்கையால் ஈர்க்கப்பட்ட மில்லியன் கணக்கான மக்களின் சாதனையே, 75-வது சுதந்திர தினத்தில் 'வீடு தோறும் மூவர்ணக்கொடி' சகிதம் கொண்டாடப்பட்ட சுதந்திரம் என்பதை இந்த இந்துத்துவவாதிகள் சிறிதளவும் ஒப்புக்கொள்ளமாட்டார்கள்.

சுதந்திரப் போராட்டத்திலிருந்து விலகி இருந்த கடந்த காலத் தவறுகளை ஒப்புக்கொள்வதோ, மகாத்மாவின் படுகொலைக்கு இறுதியில் வழிவகுத்த வகுப்புவாதச் சூழலை ஊக்குவிக்கும் செயல்களுக்கு வருந்துவதோ மற்றும்/அல்லது கண்டிப்பதோ, அல்லது சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு 55 ஆண்டுகளாக மூவர்ணக்கொடியை ஏற்ற மறுத்த ஆர்.எஸ்.எஸ்-ன் செயலுக்கு வருந்துவதோ அவர்களிடம் இல்லை.

(மிருதுளா முகர்ஜி)

- வெண்பா (தமிழில்)

மூலக்கட்டுரை: https://thewire.in/communalism/the-rss-and-hindu-mahasabha-played-no-role-in-the-struggle-for-freedom

Disclaimer: இந்தப் பகுதி கட்டுரையாளரின் பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது. செய்திக்காகவும் விவாதத்திற்காகவும் இந்த தளத்தில் வெளியிடுகிறோம் – செந்தளம் செய்திப் பிரிவு