நிதியியல் நிதர்சனங்கள்: அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையை காப்பு வரிக் கொள்கைகளால் தீர்த்துவிட முடியாது

அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறை என்பது அந்நாட்டின் சேமிப்புக்கும் முதலீட்டுக்கும் இடையே நெடுங்காலமாக நிலவும் ஒரு பெரிய இடைவெளியின் விளைவாகும் என்று மீண்டும் மீண்டும் சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது. இந்த இடைவெளி களையப்படாதவரை, வர்த்தகப் பற்றாக்குறை குறைய வாய்ப்பில்லை. காப்பு வரிகளை விதிப்பதன் மூலம் ஒரு குறிப்பிட்ட நாட்டுடனான வர்த்தக ஏற்றத்தாழ்வைக் குறைக்க முடிந்தாலும், ஒரு பலூனின் ஒரு பகுதியை அழுத்தினால் மற்றொரு பகுதி பருப்பது போல அது அந்தப் பற்றாக்குறையை வேறு நாடுகளுக்கு மாற்றிவிடும். மிக முக்கியமாக, அமெரிக்காவின் ஒட்டுமொத்த வர்த்தகப் பற்றாக்குறையை (சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளியைக் குறைப்பதன் மூலம்) அமெரிக்காவின் கொள்கை முடிவுகளால் மட்டுமே முழுமையாகக் குறைப்பது சாத்தியமற்றதாக இருக்கலாம். பன்னாட்டு நிதிச் சந்தைகளுக்கும் இதில் ஒரு முக்கிய பங்குண்டு. தரவுகளின் அடிப்படையில் இது எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதைப் காண்போம்.

அமெரிக்காவின் நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறை

பணவீக்கம் அல்லது பொருளாதார வளர்ச்சி போன்ற முக்கிய பொருளாதாரக் குறியீடுகளின் காரணிகள் குறித்து பொருளாதார வல்லுநர்கள் மாறுபட்ட கருத்துகள் கொண்டிருக்கலாம், ஆனால் அடிப்படை கணக்கியல் விதிகளின் உறுதியான தன்மை குறித்து அவர்கள் அனைவரும் உடன்படுகின்றனர். அடிப்படை விதிகளில் ஒன்று என்னவெனில், ஒரு நாட்டின் நடப்புக் கணக்கு நிலை (சரக்குகள், சேவைகள் மற்றும் முதலீடுகள் ஒரு நாட்டிற்குள் வருவதும் வெளியே செல்வதுமான நிகரப் பரிமாற்றம்) அந்நாட்டின் மொத்த சேமிப்புக்கும் மொத்த முதலீட்டுக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டிற்குச் சமமாக இருக்க வேண்டும் :

(1) நடப்புக் கணக்கு நிலை = தேசிய சேமிப்பு – தேசிய முதலீடு 

நடப்புக் கணக்கு, சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளிக்குச் சமமாக இருப்பது ஏன்: அடிப்படைப் பேரினப் பொருளாதாரக் கணக்கியல்

இந்தத் தொடர்பு மிகவும் நேரடியானதாக அமைவதுடன், தேசிய கணக்குகளில் காணப்படும் இரண்டு பிரதான அடிப்படைச் சமன்பாடுகள் அதாவது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (Gross Domestic Product - GDP) மற்றும் மொத்த தேசிய உற்பத்தி (Gross National Product - GNP) ஆகியவற்றைக் கொண்டு நிறுவப்பட்டுள்ளது.

மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (GDP) என்பது ஒரு நாட்டின் எல்லைகளுக்குள், உள்நாட்டு அல்லது வெளிநாட்டு நிறுவனங்களால் உற்பத்தி செய்யப்படுகின்ற அனைத்து சரக்குகள் மற்றும் சேவைகளின் ஒட்டுமொத்த மதிப்பை அளவிடுகிறது. இதற்கு மாறாக, மொத்த தேசிய உற்பத்தி (GNP) என்பது ஒரு நாட்டின் குடிமக்கள் மற்றும் நிறுவனங்கள் அவர்கள் எங்கிருந்தாலும் ஈட்டிய அனைத்து வருமானத்தையும் (உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு) சேர்த்துக் கணக்கிடுகிறது .

முதலாவது அடிப்படைச் சமன்பாடு பின்வருமாறு அமைகிறது:

(i) GDP = C + I + G + X – M2 

இந்தச் சமன்பாடு ஒரு நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (GDP) பல்வேறு பயன்பாடுகளாக பிரித்து நோக்கப்படுவதை தெளிவுபடுத்துகிறது: தனிநபர் நுகர்வு (Private Consumption - C), அரசாங்கச் செலவு (Government Spending - G), மொத்த முதலீடு (Total Investment - I) மற்றும் நிகர வெளிநாட்டுத் தேவை. இது(Net demand from abroad) ஏற்றுமதிகள் (Exports - X) மற்றும் இறக்குமதிகளுக்கு (Imports - M) இடையிலான வேறுபாடாகும். குறிப்பாக, X – M என்ற கூறு நாட்டின் வர்த்தக நிலுவையைக் (Trade Balance) சுட்டிக்காட்டுகிறது.

இரண்டாவது சமன்பாடு மொத்த தேசிய உற்பத்தியை (GNP) பின்வருமாறு திட்டவட்டமாக வரையறுக்கிறது:

(ii) GNP = GDP + NFP

இங்கு, நாட்டில் குடியிருப்பவர்கள் வெளிநாட்டு முதலீடுகள் மூலம் ஈட்டும் வருவாய்க்கும் (ஈவுத்தொகை, வட்டி போன்றவை), அந்நிய முதலீட்டாளர்களுக்கு வருவாயக செலுத்தப்படும் தொகைக்கும் இடையிலான வேறுபாடே நிகர காரணி வருமானம் (NFP) ஆகும். ஒரு நேர்மறை நிகர காரணி வருமானம் என்பது ஒரு நாடு தனது வெளிநாட்டு முதலீடுகளிலிருந்து பெறுகின்ற வருமானம், வெளிநாட்டு முதலீட்டாளர்களுக்கு வழங்குகின்ற வருமானத்தை விட அதிகமாக உள்ளது என்பதைக் சுட்டுகிறது. 

நடப்புக் கணக்கு இருப்பு (CA) என்பது வர்த்தக நிலுவை (ஏற்றுமதி - இறக்குமதி) மற்றும் நிகர காரணி வருமானம் (NFP) ஆகியவற்றின் கூடுதல் என்பதை நினைவில் கொள்க: 

CA = X - M + NFP

நாம் ஏற்கனவே கண்டறிந்த சமன்பாடுகளான (i) GDP = C + I + G + X - M மற்றும் (ii) GNP = GDP + NFP ஆகியவற்றை பதிலீடு செய்வதன் மூலம், நாம் அடைவது: 

(iii) CA = GNP - (C + G + I)

தனிநபர் செலவுகள் (C) அல்லது அரசாங்கம் செலவுகள்(G) வாயிலாக நுகரப்படாத தேசிய வருமானமே (GNP) தேசிய சேமிப்பு (S) என்று வரையறுக்கப்படுகிறது. எனவே:

S = GNP - (C + G)

இது நம்மை பின்வரும் அடிப்படையான சமன்பாட்டிற்கு இட்டுச் செல்கிறது:

நடப்புக் கணக்கு (CA) = தேசிய சேமிப்பு (S) - முதலீடு (I)

அமெரிக்கா தொடர்ச்சியாக ஏறத்தாழ இருபத்தைந்து ஆண்டுகளாக நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறையை எதிர்கொண்டு வந்துள்ளது; 1980-ஆம் ஆண்டு முதலாகவே இப்பற்றாக்குறைகள் எவ்வித மாற்றமுமின்றி தொடர்ந்து இருந்து வந்துள்ளன. பொருளாதார ஆய்வுக்கான பணியகம்(Bureau of Economic Analyis) வழங்கிய பன்னாட்டு நாணய நிதியத்தின் (IMF) புள்ளிவிவரங்களைக் கொண்டு, மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) நடப்புக் கணக்கு இருப்பையும், சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளியையும் படம் 1 சதவீத அடிப்படையில் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.

கணக்கீட்டு வேறுபாடுகள் காரணமாக சில ஆண்டுகளில் நடப்புக் கணக்கு இருப்புக்கும், சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளிக்கும் இடையே சிறு அளவில் பொருந்தாத்தன்மைகள் காணப்பட்டாலும், ஒட்டுமொத்தத் தொடர்பு தெளிவாகப் புலனாகிறது. அமெரிக்காவின் "தேசியக் கணக்குகளில் உள்ள சேமிப்பு-முதலீட்டு நிலுவையையும், அயல்நாட்டுச் செலுத்துதல் கணக்கில் உள்ள நடப்புக் கணக்குப் பதிவையும் கட்டாயம் ஒத்திசைவிக்க வேண்டியுள்ளது, ஏனெனில் இவ்விரு கணக்குகளுக்கிடையேயான வேறுபாடு கணிசமான அளவு அதிகரித்துள்ளது" என்று IMF தனது ஆர்டிகிள் IV அறிக்கையில் அண்மையில் குறிப்பிட்டிருந்தது. சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளி அதிகரிக்கும்போது, நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறைகள் மேலும் அதிகரிக்க வாய்ப்புள்ளது என்பதைத் தரவுகள் வெளிப்படுத்துகின்றன. கொரோனா பெருந்தொற்றுக்குப் பிந்தைய காலத்தில் இந்தப் பற்றாக்குறைகள் அப்பட்டமாக வெளிப்பட்டது; அக்காலத்தில் சேமிப்பு-முதலீட்டு இடைவெளியும் நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறையும் ஒரேநேரத்தில் மோசமடைந்திருந்தன.

இவை வெறும் அனுபவ ரீதியான அவதானிப்புகளே – ஒரு நடப்புக் கணக்குப் பற்றாக்குறை, அல்லது அதன் அளவு, அமெரிக்காவிற்கு பாதகமான பொருளாதார விளைவுகளை ஏற்படுத்துமா என்பதை இவை உள்ளார்ந்தமாகச் சுட்டிக்காட்டவில்லை. எனினும், இந்த முக்கிய கேள்விக்கான விடையை பின்வருவமாறு விரிவாக ஆராய்வோம்.

படம் 1. அமெரிக்காவில் நீண்டகாலமாக தீராத சேமிப்பு-முதலீட்டுக் பற்றாக்குறைகள் ( GDP சதவீதத்தில்)

ஆதாரம்: பொருளாதார ஆய்வுக்கான பணியகத்தின் தரவுகளின் அடிப்படையில் கணக்கிடப்பட்டு வெளிவந்த சர்வதேச நாணய நிதியத்தின் கட்டுரை IV (பல்வேறு ஆண்டுகளில் வெளியானவை).

அமெரிக்காவின் நடப்புக் கணக்கில் பற்றாக்குறை ஏற்படுவதற்கு அதன் வர்த்தக நிலுவையே பெரும்பகுதியான காரணமாக விளங்குகிறது என்பதை அமெரிக்காவின் செலுத்து நிலுவைத் தரவுகள் உறுதிபடுத்துகின்றன. குறிப்பாக, சரக்கு வர்த்தகப் பற்றாக்குறையே இதற்கு முதன்மைக் காரணமாகும்; ஏனெனில், சேவைகள் நிலுவைத் தொடர்ச்சியாக உபரியாகவே காணப்படுகிறது(சேவைகளைப் பொறுத்தமட்டில் அமெரிக்கா ஏற்றுமதி செய்யும் நாடாகவே உள்ளது). மேலும், நிகர முதல் நிலை வருமானச் சமநிலை (பொருளாதாரப் பார்வையில் நிகரக் காரணி கொடுப்பனவுகள்- Net factor Payments எனப்படுகிறது) உபரியைக் காட்டியுள்ளபோதிலும், அதன் பங்கு ஒப்பீட்டளவில் மிகச் சிறியதாகவே உள்ளது. முதன்மையாக பணப் பரிமாற்றங்கள் சார்ந்தவற்றைக் (remittances) கொண்டிருக்கும், இரண்டாம் நிலை வருமானச் சமநிலை சிறியதாக இருப்பதோடு, எதிர்மறையாகவும் உள்ளது; அதாவது, உள்நாட்டில் பெறப்படும் தொகையை விட வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பப்படும் தொகையே அதிகம் என்பதை இது பிரதிபலிக்கிறது. (படம் 2ஐப் பார்க்கவும்.)

படம்-2: அமெரிக்காவின் நடப்புக் கணக்கு நிலுவையை சரக்கு வர்த்தகச் நிலுவையே முதன்மையாகத் தீர்மானிக்கிறது (அமெரிக்க டாலர் பில்லியன் கணக்கில்)

ஆதாரம்: அமெரிக்கப் பொருளாதார ஆய்வுக்கான பணியகத்தன் தரவுகளின் அடிப்படையில் மேற்கொள்ளப்பட்ட கணக்கீடுகளின்படி, "அட்டவணை 1.2. அமெரிக்காவின் சர்வதேசப் பரிவர்த்தனைகள், விரிவான விவரக்குறிப்பு" என்ற ஆவணத்தை காண்க.

காப்பு வரி விதிப்புகளின் வருகை

டிரம்ப் ஆட்சியின் முதலாவது பதவிக்காலத்தில் சீனாவில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட பல்வேறு பொருட்களுக்கு விதிக்கப்பட்ட வரிகள் அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையை குறைக்கவில்லை என்பது மறுக்க முடியாத உண்மையாகும். படம் 1 விளக்குவது போல, 2018 ஆம் ஆண்டு முதல் – டிரம்ப்’ன் முதல் கட்ட வரி விதிப்புகள் நடைமுறைக்கு வந்த காலகட்டம் முதலாக –சேமிப்பு-முதலீட்டு பற்றாக்குறை என்பது எதிர்மறையில் விரிவடைந்துள்ளதோடு, வணிகப் பற்றாக்குறையும் அதிகரித்துள்ளது (படம் 2). இந்த வரி விதிப்புகள் பற்றாக்குறையைக் குறைப்பதற்கு மாறாக, அமெரிக்காவுடன் வர்த்தகத்தில் ஈடுபடும் நாடுகளின் வரிசையில் மாற்றத்திற்கு இட்டுச் சென்றுள்ளன.

அமெரிக்காவுடன் பிரதானமாக வர்த்தகத்தில் ஈடுபடும் சீனா, கனடா, மெக்சிகோ, ஐரோப்பிய ஒன்றியம் ஆகிய நாடுகளுடனும், உலகின் ஏனைய நாடுகளுடனும் உள்ள அமெரிக்காவின் இருதரப்பு பண்ட வர்த்தகப் பற்றாக்குறையின் அண்மைக்கால மாற்றங்களைக் படம் 3 காட்டுகிறது. இதில் இரண்டு முக்கிய அம்சங்கள் வெளிப்படுகின்றன: 

1. வரி விதிப்புகள் நடைமுறைக்கு வந்த பின்னர் சீனாவுடனான வர்த்தகப் பற்றாக்குறை குறைந்திருந்தாலும், அமெரிக்காவுடன் வணிகத்தில் ஈடுபடும் ஏனைய நாடுகளுடனான பற்றாக்குறை அதிகரித்திருப்பதால் சீனாவுடன் சரிகட்டப்பட்ட வர்த்தகப் பற்றாக்குறையால் பெரிதாக மாற்றம் ஏதும் ஏற்படவில்லை. இது ஒரு பலூனைப் அழுத்துவது போன்றதுதான் – ஒரு பக்கம் அழுத்தப்பட்டால், மறுபக்கம் விரிவடையும்.

படம் 3. 2018-19ஆம் ஆண்டு விதிக்கப்பட்ட காப்பு வரிகளுக்குப் பின்னர் அமெரிக்காவுடன் வர்த்தகத்தில் ஈடுபடும் நாடுகளின் வரிசையில் ஏற்பட்ட மாற்றம் (இருதரப்பு சரக்கு வர்த்தகப் பற்றாக்குறை - பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்களில்) 

ஆதாரம்: அமெரிக்க மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பு பணியகத் தரவுகளின் அடிப்படையில் அமைந்த கணக்கீடுகள்

இரண்டாவதாகக் கவனிக்கத்தக்க முக்கியமான அம்சம் என்னவென்றால், அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையில் ஏற்பட்ட மிகப்பெரிய அதிகரிப்பு சீனாவுடன் அல்ல, மாறாக உலகின் ஏனைய நாடுகளுடந்தான் – குறிப்பாக முக்கியமான ஆசிய நாடுகளுடன் ஏற்பட்டுள்ளது. படம் 4 இல் காட்டப்பட்டுள்ளபடி, 2019 ஆம் ஆண்டு முதல் வியட்நாம் முன்னணியில் உள்ளது, சீனா மீது அமெரிக்கா வரி விதித்தபோது அமெரிக்காவுடன் வர்த்தகத்தில் ஈடுபடும் பிரதான நாடாக வியட்நாம் மாறியது. தென் கொரியா, தாய்லாந்து, இந்தியா போன்ற நாடுகளும் அமெரிக்காவுடன் குறிப்பிடத்தகுந்தபடியான வணிகத்தில் ஈடுபட்டன, அதே நேரத்தில் ஜப்பானின் பங்கு குறைந்துள்ளது. 2024 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், சீனா தவிர்த்த மற்ற ஆசிய நாடுகளுடனான அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையின் பங்கு சீனாவுடனான பங்கைக் காட்டிலும் அதிகமாக வளர்ந்துள்ளது.

படம் 4. அமெரிக்காவுடன் அதிகரித்த அளவில் வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டு வரும் ஆசிய நாடுகளின்(சீனா நீங்கலாக) பங்கு வளர்ந்து வருகின்றன(அமெரிக்காவின் ஒட்டுமொத்த வர்த்தக பற்றாக்குறையில் சரக்கு வர்த்தக பற்றாக்குறை சதவீதத்தில் காட்டப்பட்டுள்ளது)

ஆதாரம்: பண்டங்கள் வர்த்தகம் குறித்து அமெரிக்க மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பு பணியகத் தரவுகளின் அடிப்படையில் அமைந்த கணக்கீடுகள். 

மேலே காணப்படும் வரைபடங்கள், தேசியக் கணக்கியல் சமன்பாடுகளின் "இரும்பு விதி" என்று அறியப்படும் ஒரு அடிப்படைப் பொருளாதாரக் கோட்பாட்டை எடுத்துக்காட்டுகின்றன: அமெரிக்காவில் சேமிப்புக்கும் முதலீட்டுக்கும் இடையிலான வேறுபாடு நீடிக்கும் வரை, ஒரு குறிப்பிட்ட தொகுதியிலான நாடுகள் மீது காப்பு வரிகளை விதிப்பது ஒட்டுமொத்த வர்த்தகப் பற்றாக்குறையைக் குறைக்காது. மாறாக, அது அந்தக் குறிப்பிட்ட தொகுதியிலான  நாடுகளிலிருந்து ஏனைய நாடுகளுக்கு அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையை வெறுமனே மாற்றுவதற்கே வழிவகுக்கும்.

ஆனால் நீண்டகாலமாக, தீராத வர்த்தகப் பற்றாக்குறைகள் உண்மையில் எவ்வளவு ஆபத்தானவை?

இதை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள, நாம் மேலும் ஒரு கருத்தை அறிமுகப்படுத்த வேண்டும். நடப்புக் கணக்கை தேசிய வருமானத் தரவுகளைப் பயன்படுத்தி கணக்கிட முடியுமென்றாலும், இது செலுத்து சமநிலை (balance of payments) கணக்கு வழக்குகளைக் கொண்டும் வரையறுக்கப்படுகிறது. இந்தக் கணக்கு வழக்கின்படி, நடப்புக் கணக்கு என்பது நிகர மூலதன வரத்துக்களின் (net capital flows) எதிர்மறையாகும். ஏனென்றால், வரையறையின்படி, செலுத்து சமநிலை எப்பொழுதும் பூஜ்ஜியத்திற்குச் சமன் செய்யப்பட வேண்டும். அவ்வகையில், நடப்புக் கணக்கில் பற்றாக்குறை (அல்லது உபரி) இருந்தால், மூலதன வரத்துக்களில் அதற்குச் சமமான உபரி (அல்லது பற்றாக்குறை) மூலம் அது ஈடுசெய்யப்பட வேண்டும்.

(2) நடப்புக் கணக்கு (CA) = – நிகர மூலதன வரத்துக்கள்

அமெரிக்கா நீண்ட காலமாகவே நடப்புக் கணக்கில் பற்றாக்குறையை எதிர் கொண்டு வந்திருக்கிறது; இதன் காரணமாக அமெரிக்கா வெளிநாடுகளிலிருந்து தொடர்ந்து மூலதன வரத்துக்களைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்பது உட்கருத்து. ஆனால், தேசிய கணக்கு சமன்பாட்டைப் போலவே, இந்தச் செலுத்து நிலுவைச் சமன்பாடும் எதனால், எது நிகழ்கிறது என்றக் காரணத்தை நமக்குச் சொல்லவில்லை. இதன்படி, இந்தச் சூழ்நிலையை இரண்டு வெவ்வேறு வழிகளில் நாம் புரிந்துகொள்ள முடியும்: 

1. வர்த்தக பற்றாக்குறையால் மூலதன வரவு ஏற்படுவதாக கூறும் கோட்பாடு: இக்கோட்பாட்டின்படி, அமெரிக்கா ஏற்றுமதியை விட இறக்குமதியை அதிகமாகச் செய்வதால், ஒரு வர்த்தகப் பற்றாக்குறை ஏற்படுகிறது. இந்தப் பற்றாக்குறையைச் சரிசெய்யும் பொருட்டு, அது பிற நாடுகளிடமிருந்து கடன் பெற வேண்டியுள்ளது – இந்தக் கடன் வரவுதான் மூலதன வரவாக வெளிப்படுகிறது. இந்தப் பார்வையில், வர்த்தகப் பற்றாக்குறையே முதலில் முன்னின்று மூலதன வரவுகளுக்கு வழிவகுக்கிறது.

2. மூலதன வரவால் வர்த்தக பற்றாக்குறை ஏற்படுவதாக கூறும் கோட்பாடு: இங்கு, முதலீட்டின் உலகளாவியப் பாய்வுதான் முதன்மைப் பங்கு வகிக்கிறது. அமெரிக்கர்கள் வெளிநாட்டில் முதலீடு செய்வதை விட வெளிநாட்டு முதலீட்டாளர்கள் அமெரிக்கச் சொத்துக்களில் அதிகமாக முதலீடு செய்யும்போது, அது நிகர மூலதன வரவை உருவாக்குகிறது. இது அமெரிக்க டாலருக்கான தேவையை அதிகரித்து, அதன் மதிப்பை உயர்த்துகிறது. வலுவான டாலர் இறக்குமதிப் பொருட்களை மலிவாகவும், அமெரிக்க ஏற்றுமதியை அதிக விலையுள்ளதாகவும், ஆக்குகிறது. இதனால் வர்த்தகப் பற்றாக்குறை அதிகரிக்கிறது. இங்கு, மூலதனப் வரவுகளே வர்த்தகப் பற்றாக்குறைக்கு காரணமாக அமைகிறது.

பணம் செலுத்தும் சமநிலையின் (balance of payments) போக்குகளை விளக்க இரு அணுகுமுறைகளும் பொருத்தமானவையே என்றாலும், முக்கியக் காரணியாகக் கருதப்படும் இரண்டாவது அணுகுமுறையே மிகவும் உறுதியானது. உலக மூலதனச் சந்தைகள் அவ்வளவாக வளர்ச்சியடையாதிருந்ததோடு, பெரும்பாலான மூலதனப் பரிமாற்றங்கள் வர்த்தக நிதியுடன் நேரடியாக இணைந்திருந்த முந்தைய காலகட்டங்களுக்கு முதல் அணுகுமுறை மிகவும் பொருத்தமானதாக இருந்தது என்று மைக்கேல் பெட்டிஸ் போன்ற பொருளாதார நிபுணர்கள் வாதிடுகின்றனர். அந்நிய நேரடி முதலீடுகளை மேற்கொள்ளும் நிறுவனங்கள், வங்கிகள், ஓய்வூதிய நிதிகள் மற்றும் பிற நிறுவன முதலீட்டாளர்கள், இறையாண்மை செல்வ நிதிகள், அத்துடன் வெளிநாட்டு நாணயக் கையிருப்புகளை அதிகரித்து வரும் மத்திய வங்கிகள் என இன்று, எல்லை தாண்டிய மூலதனப் பரிமாற்றங்கள் பலதரப்பட்ட வழிகளிலிருந்து வருகின்றன. ட்ரம்ப் ஆட்சியில் கணிசமான அளவிற்கு அந்நிய மூலதனத்தை அமெரிக்காவிற்குள் ஈர்க்க முடிந்தால், அமெரிக்க டாலரின் மதிப்பு உயர்வதற்கு அதிகபட்ச வாய்ப்புகள் உள்ளதோடு, வர்த்தக மற்றும் நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறையும் முன்னிலும் அதிகாவதற்கும் அதிக வாய்ப்பிருக்கிறது.

எந்த அணுகுமுறையை ஒருவர் விரும்பினாலும், வர்த்தக மற்றும் நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறைகள் – அதன் விளைவாக ஏற்படும் நிகர மூலதன வரவுகள் – நன்மை பயக்குமா தீமை பயக்குமா என்பது, உள்வரும் மூலதனம் எவ்வாறு பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைப் பொறுத்ததுதான். அமெரிக்காவில், அந்நிய மூலதனம் பெரும்பாலும் உற்பத்தித்திறன் வாய்ந்த முதலீட்டுத் திட்டங்களுக்கு நிதியளிக்கவே பயன்படத்தப்படுகிறது. இந்தத் திட்டங்கள் கணிசமான லாபத்தை ஈட்டுவதோடு, நீண்டகாலப் பொருளாதார வளர்ச்சிக்குத் துணை நிற்கிறபோது, அதனால் விளையும் அந்நியக் கடன் பெரும் பிரச்சனைக்குரியதாக இருக்காது, மேலும் நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறையும் சமாளிக்கக்கூடியதாகவே இருக்கும். 

உண்மையில், அமெரிக்க வரலாற்றில், நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறைகள் அதிகரித்த போதிலும் வலுவான பொருளாதார வளர்ச்சியும் ஒருசேர நிகழ்ந்த பல தருணங்களை காண முடிகிறது. ஆகவே, அமெரிக்காவின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறைகளின், நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறைகளின் விளைவுகளைச் சரியான முறையில் புரிந்துகொள்ள, உள்வரும் மூலதனம் எவ்வாறு பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைக் கவனிப்பது முக்கியம். இந்தப் பற்றாக்குறைகள் தாமாகவே தீங்கு விளைவிப்பவை அல்ல. அந்நிய நிதியானது உற்பத்தி துறையில் முதலீடு செய்யப் பயன்படுத்தப்படுகிறதா அல்லது தேவையற்ற நுகர்வுக்கு மட்டுமே செலவிடப்படுகிறதா என்பதைப் பொறுத்தே இந்த பற்றாக்குறைகளின் நீண்டகால தாக்கத்தை அறிய முடியும்.

அமெரிக்கக் கொள்கைகள் மட்டுமே வர்த்தகப் பற்றாக்குறைகளைச் சீர்செய்யப் போதுமானதா? 

அமெரிக்காவின் கொள்கை முடிவுகள் வாயிலாக நிதிப் பற்றாக்குறையைக் குறைப்பதன் மூலம் மட்டுமே வர்த்தகப் பற்றாக்குறைகளையும், நடப்புக் கணக்கு பற்றாக்குறைகளையும் குறைக்க முடியுமா? மேற்கண்ட விவாதத்தின் அடிப்படையில் பார்க்கும் பொழுது, நிச்சயமாக குறைக்க முடியாது என்பதே இதற்கான பதிலாக இருக்கிறது. இது பயன் அளிக்குமா இல்லையா என்பது, அத்தகைய கொள்கையால் ஏற்படும் பொருளாதார வளர்ச்சி குறித்த எதிர்பார்ப்புகளுக்கு உள்நாட்டு முதலீட்டாளர்களும், சர்வதேச முதலீட்டாளர்களும் எவ்வாறு பதில்வினையாற்றுகிறார்கள் என்பதைப் பொறுத்தே அமையும். இதை இன்னும் சற்று விரிவாக காண்போம்.

சமன்பாடு (1) மற்றும் (2)ஐச் சமன்படுத்துவதன் மூலம், நமக்குக் கிடைப்பது: 

(3) S – I = – நிகர மூலதன வரத்து 

இதன் பொருள் என்னவென்றால், நாட்டிற்குள் வரும் மூலதனத்தின் அளவைக் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலம் சேமிப்புக்கும் முதலீட்டுக்கும் இடையிலான இடைவெளியைக் குறைப்பது வெற்றிகரமாக அமையும் பட்சத்தில் மட்டுமே நிதிப் பற்றாக்குறை குறைப்பு போன்ற கொள்கை முடிவுகள் வர்த்தகப் பற்றாக்குறை குறைவதற்கு வழிவகுக்கும்.

கோட்பாட்டளவில், தரநிலையான பொருளாதாரப் பாடநூல்களில் போதிக்கப்படுவது போல, குறைந்த நிதிப் பற்றாக்குறைகள் குறைந்த வட்டி விகிதங்களுக்கு இட்டுச் செல்ல வேண்டும். இது, மறுபுறம், அந்நிய முதலீட்டாளர்களுக்கு நம்பிக்கையற்ற இடமாக அமெரிக்காவை மாற்றுவதன் வாயிலாக, மூலதன வரவைக் குறைத்து, வர்த்தகச் சமநிலையை மேம்படுத்த உதவும்.

ஆயினும், அக்கொள்கை எவ்வாறு செயல்படுத்தப்படுகிறது என்பதைப் பொறுத்துத்தான் உண்மையான விளைவு அமையும். நிதிப் பற்றாக்குறையைக் குறைத்தல் முதலீட்டுக்குச் சாதகமானதாகக் கருதப்பட்டால் – குறிப்பாக, கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்தும் கொள்கைகளுடன் இணைந்தால் – முதலீட்டாளர்கள் அதிக நம்பிக்கை அடைந்து, மூலதன வரத்து அதிகரிப்பதற்கு வாய்ப்புள்ளது; இது அதிக அளவிலான உள்நாட்டு முதலீட்டுத் திட்டங்களுக்கு நிதியளிக்க பயன்படும். இவ்வாறு நிகழுமேயானால், சேமிப்புக்கும் முதலீட்டுக்கும் இடையிலான இடைவெளி (S – I) உண்மையில் பெரிதாகுவதோடு, வர்த்தகப் பற்றாக்குறையை மேலும் அதிகமாவதற்கே வழிவகுக்கும்.

அமெரிக்காவின் வர்த்தக மற்றும் நடப்புக் கணக்குச் சமநிலைகளைப் பொறுத்தவரை, காப்பு வரிகள் (Tariffs) ஒரு தீர்வாக அமைவதை விட, வெறுமனே ஒரு திசை திருப்பும் நடவடிக்கையாகவே விளங்குகிறது.  அமெரிக்க நிதிச் சந்தைகளின் ஆழத்தையும் பணப்புழக்கத்தையும் கருத்தில் கொள்ளும்போது, முதலீட்டாளர் நம்பிக்கையும், மூலதனப் ஓட்டங்களுமே இந்த பற்றாக்குறைகளை இயக்கும் உண்மையான சக்திகள் என்பது தெளிவாகிறது. இந்தக் காரணிகளுடன் காப்பு வரிகள் போன்ற வர்த்தகக் கொள்கைகளை ஒப்பிடும்போது இவை மிகக் குறைவான தாக்கத்தையே செலுத்துகின்றன என்பதை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இப்படியிருந்தாலும், காப்பு வரிகள் தீங்கற்றவை அல்ல; அவை புதிய சிக்கல்களைத் தோற்றுவிக்கக்கூடும்; பணவீக்கத்தைத் மீண்டும் தூண்டுவது, பன்னாட்டு வர்த்தக நடைமுறைகளை கணிக்க முடியாத வழிகளில் சீர்குலைப்பது போன்றவை என சில பாதிப்புகளைக் கூற முடியும். எனினும், இத்தகைய விளைவுகள் குறித்து ஆராய்வது அவசியமென்றாலும் மற்றொரு கட்டுரையில் விளக்குவது பொருத்தமானதாக இருக்கும்.

(சார்லஸ் கென்னி)

- விஜயன் (தமிழில்)

மூலக்கட்டுரை: https://www.cgdev.org/publication/financial-realities-us-trade-deficit-tariffs-cant-change

Disclaimer: இந்தப் பகுதி கட்டுரையாளரின் பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது. செய்திக்காகவும் விவாதத்திற்காகவும் இந்த தளத்தில் வெளியிடுகிறோம் – செந்தளம் செய்திப் பிரிவு