ஜியோனிச எதிர்ப்பு என்பது யூத எதிர்ப்பல்ல!

Disclaimer: இந்த பகுதி கட்டுரையாளரின் பார்வையை வெளிப்படுத்துகிறது. செய்திக்காகவும் விவாதத்திற்காகவும் இந்த தளத்தில் வெளியிடுகிறோம். செந்தளம் நிலைபாட்டிலிருந்து விமர்சனபூர்வமாக வாசிக்குமாறு கேட்டு கொள்கிறோம் – செந்தளம் செய்திப் பிரிவு

பிப்ரவரி 16 அன்று, பிரான்சின் மஞ்சள் அங்கி எதிர்ப்பு இயக்கத்தின் உறுப்பினர்கள் புகழ்பெற்ற பிரெஞ்சு யூத தத்துவஞானி அலைன் ஃபிங்கீல்க்ராட் மீது யூத எதிர்ப்பு கருத்துக்களை உரைத்தனர். பிப்ரவரி 19 அன்று, அல்சேஸில் 80 கல்லறைகளில் ஸ்வஸ்திக் முத்திரைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, பிரான்ஸ் ஜனாதிபதி இம்மானுவேல் மக்ரோன், ஐரோப்பா "இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு மீண்டும் ஒரு யூத வெறுப்பு அலையை எதிர்கொள்கிறது" என்று அறிவித்தார். பிறகு, அதை எதிர்த்துப் போராடுவதற்கான புதிய நடவடிக்கைகளையும் வெளியிட்டார்.

அவற்றில் யூத வெறுப்புக்கு ஒரு புதிய அதிகாரப்பூர்வ வரையறை இருந்தது. அந்த வரையறை, 2016 இல் சர்வதேச ஹோலோகாஸ்ட் நினைவு கூட்டணியால் தயாரிக்கப்பட்டது. யூத மக்களின் சுயநிர்ணய உரிமையை மறுக்கும் யூத வெறுப்பின் "தற்கால எடுத்துக்காட்டுகளும்" அதில் அடங்கும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஜியோனிச எதிர்ப்பு என்பது யூத வெறுப்பு. இதன் மூலம், மக்ரோன் ஜெர்மனி, பிரிட்டன், அமெரிக்கா உள்ளிட்ட  30 அரசுகளுடன் இணைந்து கொண்டார். அவர்களைப் போலவே, இவரும் இந்த  தவற்றை செய்துள்ளார்.

ஜியோனிச எதிர்ப்பு உண்மையிலேயே யூத வெறுப்பு அல்ல - அது யூதர்கள் படும் துயரங்களை பயன்படுத்தி பாலஸ்தீனியத்தை அழிக்கிறது. இது யூதவெறுப்பை அதிகரித்து வருகிறது. ஆம், இந்த யூத வெறுப்பை எதிர்த்து உலகத் தலைவர்கள்  கடுமையாக எதிர்த்துப் போராட வேண்டும். ஆனால் ஜியோனிச சிந்தனை அதற்கான வழி அல்ல. 

ஜியோனிசத்திற்கு எதிரானது இயல்பிலேயே யூத விரோதமானது என்ற வாதம் மூன்று நிலைகளில் உள்ளது. 

முதலாவதாக, ஜியோனிச எதிர்ப்பானது யூதர்களுக்கு எதிரானது, ஏனெனில் அது உலக மக்கள் அனைவரும் அனுபவிக்கும் தனி அரசு மற்றும்  சுயநிர்ணய உரிமையை மறுக்கிறது "இது ஒரு யூத வெறுப்பு வாதம்”

என்று 2017 இல் அமெரிக்க செனட் சிறுபான்மைத் தலைவர் சக் ஷுமர் அறிவித்தார். 

"உலகிலுள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் போலல்லாமல் யூத மக்களுக்கு மட்டும் சுயநிர்ணய உரிமையை மறுப்பது நிச்சயமாக பாரபட்சமானது" என்று அமெரிக்க யூதக் குழுவின் தலைவரான டேவிட் ஹாரிஸ் கடந்த ஆண்டு அதைப்போலவே தெரிவித்தார்.

உலகிலுள்ள அனைத்து மக்களும்? குர்துகளுக்கு சொந்த நாடு இல்லை. பாஸ்க், கற்றலான், ஸ்காட், காஷ்மீரிகள், திபெத்தியர்கள், அப்காஜியர்கள், ஒசேஷியர்கள், லோம்பார்டுகள், இக்போ, ஒரோமோ, உய்குர், தமிழர்கள் மற்றும் கியூபெகோயிஸ், அல்லது டஜன் கணக்கான மக்கள் சுயநிர்ணய உரிமைக்காக தேசிய விடுதலை இயக்கங்களை உருவாக்கி அதை அடைவதில் தோல்வியடைந்துள்ளனர்.

ஆயினும்கூட, குர்திஷ் அல்லது கற்றலான் அரசை எதிர்ப்பது உங்களை குர்திஷ் எதிர்ப்பு அல்லது கற்றலான் எதிர்ப்பு இனவெறியன் ஆக்குகிறது என்று யாரும் கூறவில்லை. இன தேசியவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட அரசுகள் - ஒரு குறிப்பிட்ட இனக்குழுவைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்கும் பாதுகாப்பதற்கும் உருவாக்கப்பட்ட அரசுகள் - பொது ஒழுங்கையும் தனிமனித சுதந்திரத்தையும் உறுதி செய்வதற்கான அரசுகள் அல்ல. சில சமயங்களில் பாரம்பரியத்தின் பெயரில் பல்லின அரசுகளை உருவாக்குவதை  விட எல்லைகளைச் சுற்றி கட்டமைக்கப்பட்ட தேசியவாதமான (அதாவது ஸ்பானிய தேசியத்தை கற்றலான்கள் அல்லது ஈராக்கிய தேசியத்தை குர்துகளை உள்ளடக்கியதாக மாற்றும்) ஜனநாயக குடியரசை உருவாக்குவது சிறந்தது. 

யூதத் தலைவர்கள் இதைப் புரிந்துகொள்வார்கள் என்று நீங்கள் நினைக்கலாம். தேசிய சுயநிர்ணயத்தை உலகளாவிய உரிமை என்று அழைக்கும் அதே யூதத் தலைவர்கள் பலர் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு அதை மறுப்பது மிகவும் வசதியாக இருப்பதால் அவர்கள் அதைப் புரிந்துகொள்வார்கள் என்று நீங்கள் நினைக்கலாம்.

இரண்டாவதானது, முந்தையதிலிருந்து வேறுபட்டது. தனி அரசுக்கான மக்களின் விருப்பத்தை எதிர்ப்பதில் அது உறுதியாக இல்லை. ஆனால், தனி அரசு அந்தஸ்தை அடைந்தவுடன் அதை பறிப்பதில் உறுதியாக உள்ளது. இந்த மாத தொடக்கத்தில் நியூயார்க் டைம்ஸ் கட்டுரையாளர் பிரட் ஸ்டீபன்ஸ் இவ்வாறு வாதிட்டார்: "இஸ்ரேல் தோன்றியிருக்கக் கூடாது என்று வரலாற்று ரீதியிலான வழக்குகளின் நீதிமன்றத்தில் வாதிடுவது ஒன்றுதான்”. இருப்பினும், "டச்சுக்காரர்களை போன்ற தனித்துவமான பெருமைமிக்க அடையாளத்துடன்  இஸ்ரேல் இப்போது கிட்டத்தட்ட 9 மில்லியன் இஸ்ரேலிய குடிமக்களின் தாயகமாக உள்ளது. ஜியோனிச எதிர்ப்பு, அந்த அடையாளத்தை நீக்குவதையும், அதைப் பினபற்றுபவர்களை அரசியல் ரீதியாக அகற்றுவதையும் தவிர வேறு எதையும் முன்வைக்கவில்லை”.

ஆனால், இன தேசியவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு அரசை ஜனநாயக குடியரசாக மாற்ற முயற்சிப்பதால் எந்தவொரு இனக்குழுவினரும் சிறப்புச் சலுகைகளைப் பெறுவதில்லை.

19 ஆம் நூற்றாண்டில், ஆப்பிரிக்கர்கள் தேசிய சுயநிர்ணயத்திற்கான அவர்களின் தேடலை நிறைவேற்ற டிரான்ஸ்வால், ஆரஞ்சு ஃப்ரீ (Transvaal, the Orange Free) உட்பட வடிவமைக்கப்பட்ட பல நாடுகளை உருவாக்கினர். பின்னர் 1909 ஆம் ஆண்டில், அந்த இரண்டு ஆப்பிரிக்க நாடுகளும் ஆங்கிலம் பேசும் வெள்ளையர்களால் ஆதிக்கம் செலுத்தும் இரண்டு அரசுகளுடன் ஒன்றிணைந்து தென்னாப்பிரிக்கா யூனியன் (பின்னர் தென்னாப்பிரிக்கா குடியரசு) ஆனது, இது வெள்ளை தென்னாப்பிரிக்கர்களுக்கு ஒரு வகையான தேசிய சுயநிர்ணய உரிமையை வழங்கியது.

பிரச்சனை என்னவென்றால், டிரான்ஸ்வால், ஆரஞ்சு ஃப்ரீ மற்றும் நிறவெறி தென்னாப்பிரிக்காவால் ஆதரிக்கப்பட்ட சுயநிர்ணய உரிமைகள் தங்கள் எல்லைகளுக்குள் வாழும் மில்லியன் கணக்கான கறுப்பின மக்களுக்கு கிட்டவில்லை.

1994 இல் இந்த நிலை மாறியது. நிறவெறிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதன் மூலம், தென்னாப்பிரிக்கா ஒரு ஆப்பிரிக்க இன தேசியவாதத்தையும் வெள்ளை இன தேசியவாதத்தையும் அனைத்து இனங்கள் மற்றும் இனங்களைச் சேர்ந்த மக்களை உள்ளடக்கிய ஜனநாயக குடியரசாக மாற்றியது. இது "ஒட்டுமொத்தமாக தென்னாப்பிரிக்க மக்களின் சுயநிர்ணய உரிமைக்கு" உத்தரவாதம் அளிக்கும் அரசியலமைப்பை அறிமுகப்படுத்தியது.

அது மதவெறி அல்ல, மாறாக அதற்கு நேர்மாறானது.

நான் இஸ்ரேலை நிறவெறி நாடாக கருதவில்லை. ஆனால் அதன் இன தேசியவாதம் அதன் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள பலரை ஒதுக்குகிறது. இஸ்ரேலில் கிட்டத்தட்ட 9 மில்லியன் குடிமக்கள் இருப்பதாக ஸ்டீபன்ஸ் குறிப்பிடுகிறார். அவர் குறிப்பிடாதது என்னவென்றால், இஸ்ரேலில் கிட்டத்தட்ட 5 மில்லியன் குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் உள்ளனர்: மேற்குக் கரை மற்றும் காசாவில் இஸ்ரேலிய கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வாழும் அரசதிகாரமற்ற பாலஸ்தீனியர்கள் (ஆம், இஸ்ரேல் இன்னும் காசாவைக் கட்டுப்படுத்துகிறது) உள்ளனர்.

இஸ்ரேல் இந்த பாலஸ்தீனியர்களுக்கு குடியுரிமை வழங்காததற்கு ஒரு காரணம், யூதர்களைப் பாதுகாக்கவும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தவும் வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு யூத அரசாக, அது யூதர்களின் பெரும்பான்மையைத் தக்கவைக்க விரும்புகிறது. ஆகையால் 5 மில்லியன் பாலஸ்தீனியர்களுக்கு உரிமையளிப்பது அதற்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்.

இஸ்ரேலின் 9 மில்லியன் குடிமக்களில் கூட, தோராயமாக 2 மில்லியன்  "அரபு இஸ்ரேலியர்கள்" என்று அழைக்கப்படும் பாலஸ்தீனியர்கள். ஜியோனிசத்தை தலைகீழாக மாற்றுவது என்பது இஸ்ரேலியர்களின் "அரசியல் அகற்றமாகும்" என்று ஸ்டீபன்ஸ் கூறுகிறார். ஆனால், கருத்துக் கணிப்புகளின்படி, இஸ்ரேலின் பெரும்பாலான பாலஸ்தீனிய குடிமக்கள் இதற்கு நேர்மாறாக பார்க்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, ஜியோனிசம் ஒரு வகையான அரசியல் உடைமையைப் பிரதிபலிக்கிறது. அவர்கள் யூதர்களுக்கு சலுகைகள் வழங்கும் ஒரு அரசின் கீழ் வாழ்வதால், அவர்கள் குடியேற்றக் கொள்கையை சகித்துக்கொள்ள வேண்டும். அது உலகில் உள்ள எந்த யூதரையும் உடனடி இஸ்ரேலிய குடியுரிமையைப் பெற அனுமதிக்கிறது, ஆனால் இஸ்ரேலுக்குள் பாலஸ்தீனியர்களின் குடியேற்றத்தை கிட்டத்தட்ட சாத்தியமற்றதாக்குகிறது.

அவர்கள் அரசின் தேசிய கீதம் "யூத ஆன்மா" பற்றி பேசுகிறது; அதன் கொடியில் டேவிட் நட்சத்திரம் உள்ளது; மற்றும் தொடர்ச்சியாக பாலஸ்தீனிய கட்சிகளை அதன் ஆளும் கூட்டணிகளில் இருந்து ஒதுக்குகிறது. இஸ்ரேலிய அரசாங்கத்தால் 2003 இல் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு ஆணையம் இஸ்ரேலிலுள்ள "அரபுத் துறையைக் கையாள்வது" "பாரபட்சமானது" என்று விவரித்தது.

இஸ்ரேல் ஒரு யூத நாடாக இருக்கும் வரை, எந்த பாலஸ்தீனிய குடிமகனும் தன் மகனிடமோ அல்லது மகளிடமோ அவர்கள் வாழும் நாட்டின் பிரதமராக முடியும் என்று நம்பிக்கையை கூறக் கூட முடியாது. இந்த வழிகளில், இஸ்ரேலின் இன தேசியவாதத்தின் வடிவம் - ஜியோனிசம் - அது இஸ்ரேலிய கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வாழும் யூதர் அல்லாதவர்களுக்கு சமத்துவத்தை மறுக்கிறது.

மேற்குக் கரையும் காசாவும் பாலஸ்தீனிய நாடாக மாறுவதே எனது விருப்பமான தீர்வாக இருக்கும். அதனால் அந்தப் பிரதேசங்களில் உள்ள பாலஸ்தீனியர்களுக்கு (இனரீதியாக தேசியவாத நம்பிக்கையுடன் கூடிய) ஜனநாயகம் மற்றும் குடியுரிமை தங்களது சொந்த நாட்டில் வழங்க வேண்டும்.

இஸ்ரேலின் தேசிய கீதத்தில் பாலஸ்தீனிய மக்களின் விருப்பங்களை அங்கீகரிக்கும் ஒரு சரணம் சேர்ப்பதன் மூலம் இஸ்ரேலின் இன தேசியவாதத்தை மற்றவர்களையும் உள்ளடக்கியதாக மாற்ற முயற்சிக்கிறேன்.

ஆனால், ஹோலோகாஸ்டுக்குப் பிந்தைய உலகில், யூத வெறுப்பு அச்சமூட்டும் வகையில் நிலவுவதால், யூதர்களைப் பாதுகாக்கும் சிறப்புக் கடமையுடைய நாடாக இஸ்ரேல் இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

எவ்வாறாயினும், இஸ்ரேலின் இன தேசியவாதத்தை ஜனநாயக குடியரசாக மாற்ற முற்படுவது, இயல்பாகவே உறுதியானதல்ல. கடந்த ஆண்டு, நெசெட்டின் மூன்று பாலஸ்தீனிய உறுப்பினர்கள் இஸ்ரேலை ஒரு யூத நாடாக இருந்து "அனைத்து குடிமக்களுக்குமான நாடாக" மாற்றுவதற்கான மசோதாவை அறிமுகப்படுத்தினர். அந்த நெசட் உறுப்பினர்களில் ஒருவரான ஜமால் ஜஹால்கா, “இஸ்ரேலையோ யூதர்களுக்கான வீடாக அது இருப்பதற்கான உரிமையையோ நாங்கள் மறுக்கவில்லை. அரசானது யூதர்களின் விருப்பம், முன்னுரிமை மற்றும் மேன்மைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் அல்லாமல் சமத்துவத்தினை அடிப்படையாக்கிக் கொள்ளவேண்டும் என்று நாங்கள் விரும்புகிறோம்” என்று விளக்கினார்.

மேற்குக் கரை மற்றும் காசாவில் பாலஸ்தீனிய அரசை ஊக்குவிக்கும் வேளையில், இஸ்ரேலின் எல்லைக்குள் யூத அரசமைப்பை நீக்க பாலஸ்தீனியர்கள் முயற்சிப்பது மோசடி என்று ஒருவர் எதிர்க்கலாம். ஹமாஸ் போன்ற சக்திவாய்ந்த பாலஸ்தீனிய இயக்கங்கள் சமத்துவத்தை விரும்பாமல் இஸ்லாமிய மேலாதிக்கத்தையே விரும்புவதால், (ஜியோனிசத்திற்குப் பிந்தைய) நாட்டில் யூத மற்றும் பாலஸ்தீன சமத்துவம் பற்றிய ஜஹல்காவின் பார்வை சரியாக இருக்குமா என்றும் ஒருவர் கேட்கலாம்.

இவை நியாயமான விமர்சனங்கள். ஆனால் ஜஹல்காவும் அவரது சகாக்களும் - ஒரு யூத அரசில் கட்டமைப்பு ரீதியான பாகுபாடுகளை எதிர்கொள்கின்றனர் - அவர்கள் அனைத்து இன மற்றும் மத குழுக்களின் மக்களுக்கும் சமத்துவத்தை உறுதியளிக்கும் ஒரு ஜனநாயக தேசியத்தை ஜியோனிசத்திற்கு பதிலாக வைப்பதால், அவர்கள் யூத விரோதிகளா?

நிச்சயமாக இல்லை.

இறுதியாக, ஜியோனிச எதிர்ப்பு ஏன் யூத எதிர்ப்புக்கு சமம் என்பதாக மூன்றாவது வாதம் உள்ளது. நடைமுறையில், இரண்டு எதிர்ப்புகளும் ஒன்றாக உள்ளன. "கோட்பாட்டளவில் இனவாதத்திலிருந்து பிரிவினைவாதத்தை வேறுபடுத்துவது எபபடி சாத்தியமாகுமோ அவ்வாறே ஜியோனிசத்தை யூத வெறுப்பிலிருந்து கோட்பாட்டளவில் வேறுபடுத்துவது சாத்தியமாகும்" என்று ஸ்டீபன்ஸ் எழுதுகிறார். கிட்டத்தட்ட அனைத்து பிரிவினைவாதிகளும் இனவெறியர்களாக இருப்பது போலவே, அனைத்து ஜியோனிஸ்டுகளுக்கு எதிரானவர்களும் யூத எதிர்ப்பாளர்கள் என்று அவர் பரிந்துரைக்கிறார். ஒன்றில்லாமல் மற்றொன்றை நீங்கள் அரிதாகவே காணமுடியும்.

ஆனால் அந்த கூற்று நடைமுறை ரீதியாக தவறானது. உண்மையில், ஜியோனிச எதிர்ப்பும் யூத எதிர்ப்பும் எப்போதும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை. யூதவெறுப்பை பேசுபவர்கள் ஜியோனிசத்தை எதிர்க்கும் மக்களிடமிருந்து வெகுதொலைவில் விலகியுள்ளனர்.

இஸ்ரேல் உருவாவதற்கு முன், யூதர்களின் ராஜ்ஜியத்தை மிகத் தீவிரமாக ஆதரித்த உலகத் தலைவர்கள் சிலர் யூதர்களை தங்கள் சொந்த நாடுகளில் இருக்க விரும்பாததால் அவ்வாறு செய்தனர். 1917 இல் பிரிட்டன் வெளியுறவுச் செயலாளர், "பாலஸ்தீனத்தில் யூத மக்களுக்கு ஒரு தேசிய அரசை நிறுவுவதற்கு ஆதரவாகப் நிற்கிறது" என்று அறிவிப்பதற்கு முன்பே, ஆர்தர் பால்ஃபோர் 1905 அந்நியர் சட்டத்தை (Aliens act) ஆதரித்தார், அது பிரிட்டனுக்குள்  யூதர்கள் குடியேறுவதைக் கட்டுப்படுத்தியது.

அவரது புகழ்பெற்ற பிரகடனத்திற்கு இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பால்ஃபோர், ஜியோனிசம் "மேற்கத்திய நாகரிகத்தால் நீண்ட காலமாக யூதர்கள் மத்தியில் உருவாக்கப்பட்ட - அன்னியமாகவும் விரோதமாகவும் பார்க்கப்பட்ட - அவலங்களைத் தணிப்பதாக உள்ளதாக  கருதப்பட்டது, ஆனால் அது சம அளவில் ஏற்றுக்கொள்ளவோ அல்லது புறக்கணிக்கவோ படவில்லை” என்றார்.

1930 களில், போலந்து அரசாங்கம் இதேபோன்ற தந்திரத்தை கையாண்டது. யூதர்களை ஒதுக்கிய அதன் ஆளும் கட்சி, போலந்து இராணுவ தளங்களில் ஜியோனிச குழுக்களுக்கு பயிற்சி அளித்தது. ஏன்? ஏனெனில் போலந்து யூதர்கள் புலம்பெயர்வதை அது விரும்பியது. மேலும் ஒரு யூத அரசு அவர்களை எங்காவது கொண்டு செல்லும். அமெரிக்க யூதர்களை விட இஸ்ரேலிய யூதர்களுடன் மிகவும் நட்பாக இருக்கும் சில வலதுசாரி அமெரிக்க கிறிஸ்தவர்களிடையே இந்த யூத எதிர்ப்பு ஜியோனிசத்தின் குரல்களை நீங்கள் கேட்கலாம். 1980 இல், இஸ்ரேலின் அப்போதைய பிரதமரான மெனகெம் பெகினின் நெருங்கிய கூட்டாளியான ஜெர்ரி ஃபால்வெல், யூதர்கள் "நீங்கள் நினைத்ததை விட தற்செயலாக அதிக பணம் சம்பாதிக்க முடியும்" என்று கேலி செய்தார்.

இஸ்ரேலின் தற்போதைய பிரதம மந்திரி பெஞ்சமின் நெதன்யாகு, 2005 இல், "பாட் ராபர்ட்சனை விட எங்களுக்கு உலகம் முழுவதிலும் சிறந்த நண்பர் இல்லை" என்று கூறினார். அதே பாட் ராபர்ட்சன்தான் பின்னாளில் அமெரிக்க இராணுவத்தில் மத சுதந்திரத்தை ஊக்குவிப்பதற்காக முன்னாள் அமெரிக்க விமானப்படை நீதிபதி மைக்கி வெய்ன்ஸ்டீனை "சிறிய யூத தீவிரவாதி" என்று அழைத்தார். 

ஜார்ஜ் சோரோஸை "அமெரிக்காவை மண்டியிட வைக்க விரும்பும்" மற்றும் "நம்மிடமிருந்து கொள்ளை லாபத்தை அறுவடை செய்ய விரும்பும்" ஒரு "பொம்மை தலைவன்" என்று 2010 ஆம் ஆண்டில் நடைபெற்ற அவதூறுகளுக்கு எதிரான மாநாட்டில் (Anti-Defamation League (ADL)) விமர்சித்த பிறகு, இஸ்ரேலுக்கு ஆதரவான பேரணிக்காக க்ளென் பெக் ஜெருசலேமுக்குச் சென்றார்.

2015 இல் குடியரசுக் கட்சியின் யூத கூட்டணியிடம்  "உங்கள் பணம் எனக்கு வேண்டாம், ஏனெனில் நீங்கள் என்னை ஆதரிக்கப் போவதில்லை" என்றுக் கூறிய டொனால்ட் டிரம்ப் அதன் பின்னர், ஜெருசலேமில் உள்ள அமெரிக்க தூதரகத் திறப்பு விழாவில் பிரார்த்தனை நடத்துவதற்காக “இயேசுவை ஏற்றுக் கொள்ளாத யூதர்கள் நரகத்திற்குச் செல்வார்கள்” எனக் கூறிய டல்லாஸ் பாதிரியார் ராபர்ட் ஜெஃப்ரஸை அழைத்தார்.

2017 ஆம் ஆண்டில், நாஜி வணங்கல் கூட்டத்தை வழிநடத்தும் ரிச்சர்ட் ஸ்பென்சர், தன்னை ஒரு "வெள்ளை ஜியோனிஸ்ட்" என்று அழைத்துக் கொண்டார். அமெரிக்காவில் அவர் விரும்பும் வெள்ளை தாயகத்திற்கு இஸ்ரேலை ஒரு மாதிரியாகக் காண்கிறார்.

யூத வெறுப்பை மிகவும் அப்பட்டமாக காட்டும் சில ஐரோப்பிய தலைவர்கள் - ஹங்கேரியின் விக்டர் ஆர்பன், ஆஸ்திரியாவின் தீவிர வலதுசாரி சுதந்திரக் கட்சியின் ஹெய்ன்ஸ்-கிறிஸ்டியன் ஸ்ட்ராச் மற்றும் மூன்றாம் ரைச்சின் ஏக்கத்தை ஊக்குவிக்கும் ஜெர்மனிக்கான மாற்றுக் கட்சியின் பீட்ரிக்ஸ் வான் ஸ்டோர்ச் - இவர்கள் பகிரங்கமாக ஜியோனிசத்தை ஆதரிப்பவர்கள்.

ஜியோனிச எதிர்ப்பு இல்லாமல் யூத வெறுப்பு உள்ளது என்றால், ஜியோனிச எதிர்ப்பும் யூதவெறுப்பு இல்லாமலே இருக்கும் என்பது  தெளிவாகிறது.. உலகின் மிகப்பெரிய ஹசிடிக் பிரிவான சத்மாரைக் கவனியுங்கள். 2017 ஆம் ஆண்டில், 20,000 சத்மார் ஆண்கள் - அந்த ஆண்டின் அமெரிக்க இஸ்ரேல் பொது விவகாரக் குழு கொள்கை மாநாட்டில் கலந்து கொண்டதை விட அதிகமான கூட்டம் - ப்ரூக்ளினில் உள்ள பார்க்லேஸ் மையத்தில் ஒரு பேரணியை நடத்தியது, அதனொரு அமைப்பாளர் "மெசையா வருவதற்கு முன்பு இஸ்ரேல் ஒரு  நாடாக இருந்திருக்க முடியாது, இருக்கவும் முடியாது என்று நாங்கள் மிகவும் உறுதியாக நம்புகிறோம்” என்றார்.

கடந்த ஆண்டு, சத்மர் ரெப்பே ஆரோன் தெய்டல்பவும் தனது ஆயிரக்கணக்கான பின்தொடர்பவர்களிடம், "ஜியோனிசம் மற்றும் அதன் அனைத்து அம்சங்களுக்கும் எதிரான கடவுளின் போரை நாங்கள் தொடர்ந்து தொடுப்போம்" என்றார் . ரெப்பே தெய்டல்பவும்  மற்றும் சத்மர் பற்றி இப்போது என்ன சொல்வீர்கள்? அவர்கள் யூதவெறுப்பாளர்கள் இல்லயே!

நெசெட்டின் முன்னாள் சபாநாயகர் அவுரம் பர்க்கும், 2018 இல் மேற்குக் கரையில் குடியேற்ற அதிகரிப்புகள் இரு தேசக் கொள்கையை சாத்தியமற்றதாக்கிவிட்டதாக அறிவித்தார். ஆகையால், "இஸ்ரேலியர்கள் ஜியோனிசத்திலிருந்து விலகி, இஸ்ரேலை யூதர்களுக்காக மட்டுமானதாக இல்லாமல் அரேபியர்கள் உட்பட அனைவருக்கும் சொந்தமானதாக மாற்ற  வேண்டும்” எனவும் வாதிட்டார் 

ஜெருசலேமின் முன்னாள் துணை மேயர் மெரோன் பென்வெனிஸ்டி, ஹாரெட்ஸ் கட்டுரையாளர் கிடியோன் லெவி மற்றும் கூட்டமைப்பு இயக்கத்தின் செயல்பாட்டாளர்கள் உட்பட பல யூத இஸ்ரேலிய முற்போக்குவாதிகளும் இதே பாதையை ஆதரித்துள்ளனர்.

அவர்களின் முன்மொழிவுகளை ஒருவர் கேள்வி கேட்க முடியுமா? நிச்சயமாக முடியும். அவர்கள் யூத விரோதிகளா? நிச்சயமாக இல்லை. ஆனால் ஜியோனிச எதிர்ப்பாளர்களுள் சிலர் உண்மையில் யூத விரோதிகளாவர்: டேவிட் டியூக், லூயிஸ் ஃபராகான் மற்றும் 1988 ஹமாஸ் உடன்படிக்கையின் ஆசிரியர்கள் இவ்வகையில் நிச்சயமாக அடங்குவர். ஃபின்கிகரவுட்டை “ஜியோனிச கசடு" என்று அழைத்த பிரான்சின் மஞ்சள் அங்கி இயக்கத்தைச் சேர்ந்த குண்டர்களும் அப்படித்தான்.

சில இடங்களில், யூதர்கள் என்றாலே ஜியோனிஸ்டுகள்  என்ற தப்பெண்ணத்தை முன்வைத்து  முற்போக்கான இடங்களிலிருந்து அவர்களைத் தடுக்கும் கண்டிக்கத்தக்க ஒரு போக்கும் வளர்ந்து வருகிறது. அமெரிக்க இடதுசாரிகளின் தார்மீக வளர்ச்சியில் அக்கறை கொண்டவர்கள் இந்த தப்பெண்ணத்தை பல ஆண்டுகளாக எதிர்த்துப் போராடுகிறார்கள்.

ஆனால் அதே வேளையில், யூத வெறுப்பு ஜியோனிச எதிர்ப்புப் போக்கு அதிகரித்தும் வருகிறது. மேலும், அமெரிக்காவில் யூத அரசை ஆதரிப்பவர்களை விட ஜியோனிஸ்டு எதிர்ப்பு மனப்பான்மையைக் கொண்டுள்ளவர்கள் உள்ளனரா என்பதுகூட தெளிவாகத் தெரியவில்லை.

2016 ஆம் ஆண்டில்,  "யூதர்களுக்கு அதிக ஆற்றல் உள்ளது" மற்றும் "யூதர்கள் தங்கள் சொந்த இனத்தைத் தவிர வேறு யாருக்கும் என்ன நடந்தாலும் கவலைப்படுவதில்லை" போன்ற கேள்விகள் மூலம் அமெரிக்கர்களிடமிருந்த யூதவெறுபபை ADL அளவிட்டது. முதியவர்களிடமும், குறைந்த கல்வியறிவு பெற்றவர்களிடமும் யூதவெறுப்பு அதிகமாக இருப்பதைக் கண்டறிந்தது: “மிகவும் நன்கு படித்த அமெரிக்கர்கள் பாரபட்சமான கருத்துக்களிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க வகையில் சுதந்திரமாக உள்ளனர், அதே சமயம் குறைந்த கல்வியறிவு பெற்ற அமெரிக்கர்கள் யூதவெறுப்புக் கருத்துக்களைக் கொண்டுள்ளனர். யூதவெறுப்பை வெளிபபடுத்துவதில் வயதும் ஒரு காரணியாக இருந்தது. இளம் அமெரிக்கர்கள் - 39 வயதிற்குட்பட்டவர்கள் - குறிப்பிடத்தக்க வகையில் பாரபட்சமான பார்வைகள் இல்லாதவர்களாக இருந்தனர்.

இருப்பினும், 2018 ஆம் ஆண்டில், பியூ ஆராய்ச்சி மையம் இஸ்ரேலைப் பற்றிய அமெரிக்கர்களின் அணுகுமுறையை ஆய்வு செய்தபோது, அது தலைகீழ் வடிவத்தைக் கண்டறிந்தது: 65 வயதுக்கு மேற்பட்ட அமெரிக்கர்கள் - யூதவெறுப்பை அதிகளவில் வெளிப்படுத்தினாலும் - இஸ்ரேலுக்கு தங்களது ஆதரவை வெளிப்படுத்தினர். இதற்கு நேர்மாறாக, 30 வயதிற்குட்பட்ட அமெரிக்கர்கள், ADL இன் படி, யூதவெறுப்புத் தன்மையைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஆனால் அவர்கள் இஸ்ரேலுக்கு ஆதரவை தெரிவிக்கவில்லை அல்லது குறைந்தளவில் தெரிவித்தனர்.

கல்வியிலும் அப்படித்தான் இருந்தது. உயர்நிலைப் பள்ளிப் பட்டம் அல்லது அதற்கும் குறைவான பட்டம் பெற்ற அமெரிக்கர்கள் அதிக யூதவெறுப்பு மற்றும் இஸ்ரேலுக்கு அதிகளவு ஆதரவானவர்கள். "முதுகலை பட்டப்படிப்புகள்" கொண்ட அமெரிக்கர்கள் யூதவெறுப்பின்மை மற்றும் இஸ்ரேலுக்கு குறைவான ஆதரவுடையவர்களாக உள்ளனர். 

புள்ளியியல் சான்றுகள் செல்வதால், இது திடமானது. முற்போக்கான பண்பட்ட அரசியல் வர்ணனைகளைக் கேட்கும் எவரும் புரிந்து கொள்ளக்கூடியதை இது உறுதிப்படுத்துகிறது: இளைய முற்போக்காளர்கள் மிகவும் சர்வதேசியவாதிகள். பிரத்தியேகமாகத் தோன்றும் எந்தவொரு தேசியவாதத்தையும் அவர்கள் எதிர்க்கிறார்கள். அந்த சர்வதேசிய பார்வையானது ஜியோனிசம் மற்றும் அமெரிக்காவில் சில சமயங்களில் யூதவெறுப்பைக் கக்கும் வெள்ளை கிறிஸ்தவ தேசியவாதம் ஆகிய இரண்டையும் அவர்களை எதிர்க்க வைக்கிறது.

இதற்கு நேர்மாறாக, ஒரே மாதிரியான உலகமயமாதலுக்கு அஞ்சும் சில பழைய டிரம்ப் ஆதரவாளர்கள், யூதர்களை அமெரிக்காவிலிருந்து வெளியேற்றும் வகையில் கிறிஸ்தவ அடையாளத்தைப் பாதுகாக்க வேண்டி இஸ்ரேலைப் போற்றுகிறார்கள்.

யூதவெறுப்பு  மற்றும் ஜியோனிசம் இரண்டும் கருத்துரீதியாக வேறுபட்டதாகவும், நடைமுறையில், பெரும்பாலும் வெவ்வேறு நபர்களால் ஆதரிக்கப்பட்டதாகவும் இருந்தால், மக்ரோன் போன்ற அரசியல்வாதிகள் ஏன் ஜியோனிச எதிர்ப்பு ஒரு வகை மதவெறி என்று அழைப்பதன் மூலம் வளர்ந்து வரும் யூதவெறுப்புக்கு பதிலளிக்கின்றனர்?

ஏனெனில், பல நாடுகளில், வகுப்புவாத யூதத் தலைவர்கள் அதைத்தான் செய்ய விரும்புகிறார்கள்.

இது புரிந்துகொள்ளக்கூடிய வாதமாகும்: யூதவெறுப்பால் அச்சுறுத்தப்பட்ட மக்கள் யூதவெறுப்பை வரையறுக்கட்டும். பிரச்சனை என்னவென்றால், பல நாடுகளில், யூத தலைவர்கள் உள்ளூர் யூத நலன்களின் பாதுகாவலர்களாகவும் இஸ்ரேலிய அரசாங்கத்தின் பாதுகாவலர்களாகவும் பணியாற்றுகிறார்கள். இஸ்ரேலிய அரசாங்கம் ஜியோனிசத்திற்கு எதிரான மதவெறி என்று வரையறுக்க விரும்புகிறது, ஏனெனில் அவ்வாறு செய்வது இஸ்ரேலுக்கு இருதேசக் கொள்கையை தோண்டி புதைக்க உதவுகிறது.

பல ஆண்டுகளாக, ஒபாமாவும் ஜான் கெர்ரியும் மேற்குக் கரையில் குடியேற்ற அதிகரிப்பைத் தொடர்ந்தால், பாலஸ்தீன நாட்டை சாத்தியமற்றதாக்கினால், பாலஸ்தீனியர்கள் இஸ்ரேலுடன் இணைந்த பாலஸ்தீன அரசைக் கோருவதை நிறுத்திவிட்டு ஜோர்டான் நதிக்கும் மத்தியதரைக் கடலுக்கும் இடையில் தனி ஒரு நாட்டைக் கோருவார்கள். 

ஜியோனிசத்தை யூதவெறுப்பு என்று வரையறுப்பது அந்த அச்சுறுத்தலைக் குறைக்கிறது. பாலஸ்தீனியர்களும் அவர்களின் ஆதரவாளர்களும் இருதேசக் கொள்கையினை ஒழித்து ஒரே சமமான அரசைக் கோருவதாயின், உலகின் மிக சக்திவாய்ந்த அரசாங்கங்கள் சில அவர்களை மதவெறியர்களாக அறிவிக்கும்.

மில்லியன் கணக்கான பாலஸ்தீனியர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை மறுக்கும் ஒரு நாட்டின் சொந்த இனத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கு இஸ்ரேலுக்கு இது சுதந்திரம் அளிக்கிறது. பாலஸ்தீனியர்களை அமைதிப்படுத்துவது, அதிகரித்து வரும் யூதவெறுப்பை எதிர்த்துப் போராடுவதற்கான ஒரு சிறந்த வழி அல்ல, இதில் பெரும்பாலானவை பாலஸ்தீனியர்களையோ அல்லது யூதர்களையோ விரும்பாதவர்களிடமிருந்தே வருகிறது. அது போலவே  இந்த சண்டையின் தார்மீக அடிப்படையை அது குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது என்பதும் முக்கியமானது.

யூதர்களை இழிவுபடுத்துவதும், மனிதாபிமானமற்றவர்களாக்குவதும் தவறில்லை என்றால் யூதவெறுப்பும் தவறில்லை. யாரையும் இழிவுபடுத்துவதும், மனிதாபிமானமற்ற முறையில்  நடத்துவதும் தவறு என்றால், யூதவெறுப்பும் தவறு. முடிவாக இதன் அர்த்தம், பாலஸ்தீனியர்களை இழிவுபடுத்துவதற்கும் மனிதாபிமானமற்ற நிலைக்குத் தள்ளுவதற்கும் பங்களிக்கும் யுதவெறுப்புக்கு எதிரான எந்தவொரு போராட்ட முயற்சியும் யூதவெறுப்பிற்கு எதிரான போராட்டம் அல்ல.

- வெண்பா (தமிழில்)

மூலக்கட்டுரை: https://www.theguardian.com/news/2019/mar/07/debunking-myth-that-anti-zionism-is-antisemitic?fbclid=IwAR0pY9hidNqhi_dtiPBtuMczfU4Z0UqI1KhszUEEc1fnZrHMsfUzSlq2Pyk